Designen op basis van Gevoel

Het is 2009 en Ken Kocienda, ontwerper bij Apple, is zenuwachtig. Hij zit in het kantoor van Steve Jobs en moet zo meteen zijn prototype van een toetsenbord, voor de nog uit te brengen iPad, presenteren aan Steve Jobs maar die is nog druk aan het telefoneren.

Demo’s die aan Steve Jobs werden gegeven hadden slechts twee uitkomsten. Of hij vond het niks en je mocht hopen dat je nog een keer terug mocht komen om iets nieuws te presenteren of hij keurde de demo goed. Daartussen zat niks.

Wanneer Jobs klaar is met zijn belletje begint de demo. Met ingehouden adem kijkt Kocienda toe hoe Jobs met zijn prototype aan de slag gaat. Het prototype kan de goedkeuring van Jobs dragen en hij wordt zelf bedankt voor zijn inzet.

Dit proces illustreert het ontwerpen op basis van gevoel. Kocienda had een bepaald beeld bij hoe het keyboard voor de iPad moest werken en hackte een prototype in elkaar. Dit prototype werd daarna gepresenteerd aan Jobs die op basis van intuïtie aanvoelde of iets wel of niet zou werken.

Op geen enkel punt in het proces werden er gebruikers betrokken bij de ontwikkeling van het keyboard. Ook werden er geen massale testen opgezet waar verschillende versies van het toetsenbord een A/B test ondergingen. 

Bij Apple wordt alles besloten op basis van een onderbuik gevoel. Zoveel wordt ook duidelijk uit de titel van het boek van Kocienda ‘Creative Selection’, waarin bovenstaande episode wordt beschreven.

Designen op basis van Data

Zet daar tegenover Google. Zij hebben namelijk 41 verschillende kleuren blauw getest als linkkleur bij advertenties. Gekscherend ook wel het ‘50 shades of blue’ experiment genoemd. Waar klikken bezoekers nu het meeste op (en verdient Google dus het meeste geld mee?).

Welke kleur blauw het is geworden is eigenlijk niet zo boeiend want de verschillen zijn minimaal, maar toch worden wij mensen eerder getriggerd om een link te klikken als deze net de juiste tint blauw heeft.

Doordat Google extreem veel bezoekers heeft is het voor hen gemakkelijk dergelijke testen uit te voeren.  

Wat is de beste manier?

Waar Apple afgaat op het onderbuik gevoel kijkt Google naar pure data. Maar wat is nu de beste manier? 

Volgens mij werkt een combinatie van beide methoden het beste. Als je aan de ene kant niet in het geheim hoeft te werken zoals Apple maar aan de andere kant niet de mogelijkheid hebt om een ontwerp te toetsen bij tienduizenden gebruikers tegelijk dan is er een mooie middenweg. 

De eerste aanzet van je ontwerp doe je op basis van je gevoel. Je hebt jarenlange ervaring met ontwerpen van digitale producten en hebt een zintuig ontwikkeld waardoor je weet of iets goed aanvoelt. Dat kan in de kleine details zitten zoals een beetje extra ruimte om een tekst in een button. 

Je probeert een ontwerp te maken dat voor jou goed voelt en dan toets je het bij de gebruiker. Waar klopt jouw onderbuikgevoel, maar waar kun je ook iets leren. Uit gebruikersonderzoeken kan iets naar boven komen wat je niet had verwacht. Deze lessen kun je weer meenemen en op deze manier geef je opnieuw richting aan je gevoel zodat deze steeds beter afgestemd raakt op wat de gebruiker verwacht. 

Of zoals Ken Kocienda zegt dat je ‘smaak’ ontwikkelt en dit kan gebruiken als een gereedschap:

“I have my own definition of taste, and while it isn’t as profound as Kant’s, it’s a useful tool, like a carpenter’s hammer. Taste is developing a refined sense of judgment and finding the balance that produces a pleasing and integrated whole.”

Wat voor een designer ben jij?

Ga je meer af op je gevoel of heeft data een grotere invloed op je ontwerpen? Laat het mij weten door hieronder een reactie achter te laten.